مدتی است که برخی از رفتارهای مردم در مکان‌های عمومی توجه من را به خود جلب کرده است.
نمی‌دانم شما هم چنین عجیب بودن این رفتارها را حس کرده‌اید یا نه و شاید هم چنین چیزی به نظرتان عجیب نباشد.
یکی از آن‌ها تفاوت در نحوه به صف ایستادن توسط آقایان و خانم‌ها هنگام سوار شدن به اتوبوس بود.
به طرز جالبی خانم‌ها قواعد صف ایستادن را بیشتر از مردان رعایت می‌کنند. آن‌ها در یک صف مستقیم می‌ایستند و به نوبت سوار اتوبوس می‌شوند؛ اما گویی آقایان اصلاً بلد نیستند سف درست کنند و جوری می‌ایستند که گویی خودروهای درخیابان تهران در یک روز شلوغ دارند تردد می‌کنند.
همدیگر را هول می‌دهند، نمی‌گذارند کسی که کنارشان است زودتر سوار شود و قبل از رسیدن اتوبوس، تا جایی که می‌توانند به همدیگر می‌چسبند تا مبادا کسی زودتر از آن‌ها بر صندلی بنشیند.
عجیب‌تر از همه اینکه حتی زمانی که جای کافی برای نشستن وجود دارد نیز همین رفتار را تکرار می‌کنند.
نمی‌دانم دلیل این موضوع چیست. شاید تنها در مسیری که من رفت‌وآمد می‌کنم چنین چیزی رخ می‌دهد. شاید هم به‌خاطر جمعیت بیشتر آقایان هنگام تردد است. شاید هم از ترس اینکه مبادا کسی جای من را بگیرد و زودتر از من بنشیند، نوعی حس رقابت.
البته رفتارهای جالب‌تری هم در این بین وجود دارد که مثلاً بعضی از آن‌ها را فقط می‌توان در اوج شلوغی مترو مشاهده کرد. با این حال تکرار پذیری این رفتار به اندازه مورد قبل نیست و نمی‌توان آن را به اکثر افراد نسبت داد.
یکی از این رفتارها مصداق ضرب‌المثل «دیگی که برای من نجوشه می‌خوام سر سگ توش بجوشه!» است. برای مثال روزی که در حال برگشت از مترو بودم و تراکم جمعیت در حدی بود که حتی گنجایش برای سوار شدن یک نفر هم وجود نداشت، مردی عصبانی شد و از عمد نمی‌گذاشت در بسته شود! می‌گفت که کمی جمع‌تر! بایستید تا من هم جا شوم وگرنه نمی‌گذارم قطار حرکت کند.
به هر حال آن مرد موفق نشد سوار شود و درب قطار هم بعد از چیزی حدود 10 بار تلاش برای بسته شدن، عاقبت بسته شد و قطار به سوی ایستگاه بعد حرکت کرد؛ اما سوالی که پیش می‌آید این است که چرا این رفتارها در چنین شرایطی بروز می‌کنند؟ مهم‌ترین عوامل پدیدار شدن این رفتارها در بین مردم چیست؟
اگر فرض کنیم که چنین رفتارهایی (حداقل در مترو و اتوبوس) به صورت مکرر دیده می‌شوند، آیا می‌توان گفت که اکثر مردم به صورت ناخودآگاه این رفتارها را تقلید می‌کنند؟
